Երեք հայրենիք եւ ոչ մի Հայաստան. Շնորհակալ լինենք Ալիեւին, թե Փաշինյանին

. «Իլյուշա» մականունը կրող Բաքվի պարագլուխը ամենեւին ոչ զավեշտալի ազդեցություն կարող է ունենալ հայ քաղաքական մտքի վրա: Աշխարհագրական միեւնույն շրջանում, պատմական համանման փուլում, պահի ռազմաքաղաքական նման հանգամանքների ներքո հայերի եւ ցապար ցեղերի առաջնորդների արդյունավետությունը սար ու ձորի տարբերություն ունի՝ հօգուտ երկրորդի: Հայերի համար այսպիսի արձանագրումը նվաստացուցիչ է, եթե նկատի առնենք ազգի պատկառազդու պատմական պատվանդանը .

Հարված տեր եւ տիկին վարչապետից. Բարբարոսների ներխուժումը մշակութային կոդի կորիզը

. Իրադարձությունները Բերձորի ուղու վրա ստիպում են խոսել Հայաստանի տարբեր հատվածներում մեզ սպառնացող վտանգների շարքին առաջնահերթ, բոլոր իմաստներով կենտրոնական մեկ խնդրի մասին: Որքանով է համաչափ հանրային արձագանքը մեր անվտանգությունը քայքայած մշակութային վիրուսային գրոհին: Ֆիզիկական վնաս հասցնելուց հետո միայն նկատվեց Երեւանի Հանրապետության հրապարակի ավերումը: Մինչդեռ երկրի ճարտարապետական ողջ նկարագիրը, Հայաստանում աչքի ընկնող բոլոր շինությունները ենթարկվել էին

Նախիջեւանը դե-յուրե ՀՀ մաս չէ. Պարզ լուծումները ժողովրդաշահ են, բայց արժե մարդիկ ստույգ կողմնորոշվեն

. ԱԺԲ կուսակցության ղեկավարներից դեսպան Արա Պապյանը այն եզակի գործիչներից է, որ ասպարեզի վրա է պահել այնպիսի մատերիա, ինչպես Վիլսոնի իրավարար վճիռն է, կամ Կարսի մարզի հանդեպ համատիրություն, կոնդոմինիում սահմանելու գաղափարը: Բաներ, որ ուրիշ ոչ ոք չի արել: ՔՊ-«ընդդիմադիր» տեղեկատվական աղբով շրջապատված հայ հանրությունը կարիք ունի ներկայիս Հայաստանի ոչ միայն ապագայի, այլեւ անցյալի ճշգրտման, մանավանդ

«Խաղաղության պայմանագրի» Վաշինգտոնյա՞ն, թե Մոսկովյան տարբերակ. Ինչ է տաքցվում «ընտրության» հետեւում

. Թե ինչպիսին են պայմանագրի տարբերակները, ոչ ոք ստույգ չգիտի: Շրջանառվում են ռուս Խովաեւի անվամբ արաջարկներ, Փաշինյանը ասում է ո՛չ ռուսներին, այնուհետեւ կեցցե՛ն ռուսներ: Որքան էլ տարօրինակ թվա, առավել կարեւոր են բոլորովին այլ, հանրության ուշադրությունից միտումնավոր թաքցվող հանգամանքները – Խ աղաղության պայմանագիրը, կամ միջպետական հարաբերությունների նորմալացման համաձայնությունը սովորաբար կնքվում է պատերազմած սուբյեկտների միջեւ: ՀՀ եւ

Откуда еврею столько счастья привалило? Пашинян знает

. Не стихающая ни на день антиармянская вакханалия в российских СМИ днями засверкала новыми гранями. На небосводе российских медиа взошли звезда и звездочка. Правда, звезда в армянских делах мало что разбирает, да и звездочка более чем так себе, но важен посыл, переданный армянскому народу российским государством уже и по этому, достаточно  экзотическому каналу с приметным

ՀՀ եւ Նախիջեւանի միջեւ սահմանը «Ադրբեջանի» սահման չէ

. Նախիջեւանի ինքնավար հանրապետության եւ ՀՀ հարավ-արեւմտյան /1/ սահմանը ոչ թե ԽՍՀՄ հանրապետությունների ադմիստրատիվ սահման է, այլ 1921 թվականի Մոսկվա/Կարսի պայմանագրերով որոշված բաժանիչ գիծ: Պաշտոնական Երեւանի եւ Բաքվի սուվերենությունների տարածքային սահմանազատումը ԽՍՀՄ ադմինիստրատիվ սահմանագծերով, ինչի մասին խոսում է ՀՀ վարչապետ Փաշինյանը, իրավազոր է միայն ՀՀ արեւելյան /2/ սահմանի բաժնով, այն էլ վճռորոշ մի քանի վերապահումով

Չինաստանի ճնշումը Հայաստանի վրա անընդունելի է. Պեկինը զիջու՞մ է Մանջուրիան եւ ճանաչում Ուռումչի՞ն

. Կարելի է արդյոք պատկերացնել մի իրավիճակ, երբ Չինաստնը զիջում է Մանջոու-Գոն Ճապոնիային, համաձայնում Թայվանի ստատուս-քվոյին, իսկ Արեւելյան Թուրքեստանում (չին. Սինձյան) հանրաքվե անցկացնում եւ ճանաչում այդտեղ թյուրքական անկախ պետությունը: Եթե չի կարելի պատկերացնել, ապա ինչու ապրել 20-ի իր դեմարշով պաշտոնական Պեկինը ենթադրում է հայրենիքի զգացման իսպառ բացակայություն հայերի մոտ – Ս յունիքի հարավում երկաթուղու և

Нажим Пекина на Армению неприемлем. Китай уступает Японии земли Манчжурии и признает Урумчи?

. Можно представить ситуацию, когда КНР уступает территорию Манчжоу-Го в пользу Японии, соглашается со статус-кво Тайваня, а также проводит референдум в Восточном Туркестане (Синьцзян) и признает там тюркское государство? Если нельзя, то почему официальный Пекин в своем демарше от 20 апреля предполагает отсутствие чувства родины у армянского народа – В ыдвигая к Армении требования по

Крах армянского дела и русско-украинская резня в Малороссии

. Ожесточенный межэтнический конфликт 2022 года на западной окраине русской империи знаменует конец тысячелетней истории гигантских армянских цивилизационных усилий в отношении восточных славян, начиная с Константинополя IX века, основанного армянами ранее Киева и граничащего с латинским миром Новгорода. Логика исторического процесса ведет к тому, что Армения оказываются в самом фокусе цивилизационной катастрофы, вне зависимости от

Ուկրաինայում հայերը Կրեմլին մեծ փորձանքի բերեցին. «Ակամա խորամանկի» դափնիները

. Ընդլայնելով հայկական օրինակը, ՌԴ ղեկավարությունը ենթադրեց, թե Ուկրաինան չկայացած եւ չկայանալիք պետություն է: Իրականում, ուկրաինացիները 2015 թվականի ղրիմյան եւ դոնբասյան իրադարձություններից կարեւոր հետեւություններ արեցին: Մինչդեռ, 2016-ի արցախյան դասը հայերը չսերտեցին: Ահա վերջինի հետեւանքով էլ ռուսներին բաժին հասավ 2022 թվականի կիեւյան դառը բաժակը – Ռ ուս փիլիսոփա Իվան Իլյինի ազգայնական հայացքների վրա հիմնվող նախագահ Վլադիմիր